فرزاد دا.... ::دوشنبه 84/12/8 ساعت 10:18 عصر
سلام نظر بدین گفته بودین شعر اینم یه شعر
اهای اهله زمونه دلم داره بهونه
دلمو عشق علی موسی کرده دیونه
ببین اشک چشامو داره می باره
می خوام برم به پابوس اقام دوباره
بگم قاصدکم شدم اهوی زمونه
ضامن من شو کارم تمومه
کاشکی کبوتری بودم تو اسمونا
مییومدم رو گنبدت از کهکشونا
اهای اهل زمونه دلم داره بهونه
(دلم می خواد ) رو گنبد اقام بسازم لونه
فرزاد
نظر یادتون نره
خوب اینم قسمت 5 رمان راستش من خیلی بیشتر از اینا تایپ کرده بودم ولی دستم به اینتر خورد همش پاک شد منم خسته شدم همین قدر رو واستون نوشتم دفعه بد بیشتر می نویسم البته داستان جالب می شه کمی هم واقعیت داره
در جواب بعضی ها که میگن داستان کوتاه باید بگم زود قضاوت نکنین این رمان 200 صفحه میشه که البته الان نزدیک به 30 صفحه A4 اون رو دادم ویرایش کنن تا بتونم مجوزش رو از اداره ارشاد بگیرم در مورد کلیشه بودنش هم بگم داستان جالبیه که سعی کردم کلیشه ای نباشهالبته نیست بریم جلو بعضی های دیگه می گفتن همش گفتگو به عرضشون برسونم که نخیر دقت کنین همش نیست و کمی هم رمان بخونین می بینین خیلی هم رمان های معروف این جوریه نظر بدینا نفرینم کار ساز بود دوباره بگم که اونی که میایی می بینی مری نظر نمی دی ایشا الله دستت بشکنه این بی وفایی نیست تا الان 35 نفر اومدن دیدن ولی 14 نفر نظر دادن ( شاید شوخی کردم ناراحت نشین )
در قسمت قبل گفتیم که هلیا و ندا با هم رفتن به تفریح گاهی که کامران می رفت وحالا ادامش....
نیشستم تا کامران سرو کله اش پیدا بشه ولی هرچی منتظر شدیم نیومد کم کم داشت باورم می شد
داشت گریم می گرفت که ندا گفت ....
- هلیا بیکاری بابا ولش کن من خسته شدم
- باشه ندا جان عزیزم خستت کردم بریم خونه
- ما برگشتیم خونه فردا تو دانشگاه دیدم کامران رو که منتظر ایستاده منم ایستادم یواشکی امر می گزفتم ولی اون منتظر یکی از دوستاش بود رفت واسه کلاس منم رفتم بعد از کلاس که تو حیاط بودیم کامران رو دیدم که با چند تا از دوستاش از کنار ما رد شد منم با چند تا از دوستام بودم که مریم دوستم که یه کم شیطونه گفت این پسر رو می بینی خیلی مثبته حالشو می گیرم
-هلیا: مریم می خوای چیکار کنی ؟می خوام طوری رفتار کنم که فکر کنه ازش خوشم اومده
- ندا:یعنی می خوای باهاش دوست بشی؟
- اره ولی همین جوری سر کاریه می خوام اذیتش کنم
- هلیا:اولش ناراحت شدم ولی بعدش منم از فرصت استفاده کردم به مریم گفتم مریم اره این کارو بکن خیلی مثبت نشون می ده مریمم کارشو شروع کرد دو سه باری از جلو کامران و دوستش رد شد که بار اخر رفت جلو ....
مریم: سلام اقا ی صفایی من یه عرضی داشتم
- کامران : بفرمایید خواهش می کنم
- راستش من جزوه.... شمارو می خوام تا جزوه ام رو کامل کنم
- باشه حرفی نیست ولی اخه....
- ولی چی؟
خطم رو نمی تونین بخونین بد خط
- اشکالی نداره می خونمش از خط من که بد تر نیست
- خوب باشه می دمش ولی الان پیشم نیست
- باشه پس من فدا می گیرمش
- باشه خدا نگهدار
مریم اومد پیش ما من ازش پرسیدم مریم چیکار کردی ؟
-ندا: چی بهش گفتی؟
- هیچی وای چه سمجه هر کاری کردم نمی خواست جزوه اش رو بده ولی من سمج تر بودم
- هلیا: چی می گفت مگه ؟
- بهونه خطش رو کرده بود ولی من نذاشتم بپره
- هلیا: خوب کاری کردی خوشم اومد
- گفتم فردا بیاره واسم
من منتظر بودم رفتار اونو ببینم با مریم بد جوری همه فکرم و ذخنم شده بود کلاس شروع شد ما رفتیم کلاس البته کامران هم با ما کلاس داشت من یه کم دیر رفتم تا ببینم کامران کجا میشینه منم همون طرفا بشینم وقتی رفتم سر کلاس دیدم جایی نیست فقط ندا واسم یه جا گرفته بود رفتم نیشستم بد نبود کامرانم مثل همیشه اون جلو ها بود سرشم اصلا بالا نمی اورد من می تونستم ببینم چیکار می کنه ولی اونم کار خاصی نمی کنه
اون روز سریع رفتیم خونه منم مثل همیشه ت فکر اون اون قدر تو فکرس بودم که وقتی سوار ماشین شدیم اقای راننده گفت مسیرتون من گفتم دانشگاه اونم خنده ایی کردو گفت دانشگاه که همین جاست منم معذرت خواهی کردم گفتم دو تا ایستگاه با لا تر پیاده می شیم بالا خره رفتیم خونه اون روزم سخت گذشت فقط دلم می خواست عکس العمل کامران رو جلو مریم ببینم فردا سریع رفتیم دانشگاه مریم رو پیدا کردم گفتم مریم برو جزوه رو ازش بگیر
- صبر کن هنوز نیومده
واستاذیم تا اومد مر یم رفت جلو ما هم مواظب بودیم ... ادامه دارد
فرزاد
نظر بده جونه ننت
